Kiedyś mecze w ligach kobiecych były nudne i porywające niczym obrady sejmu. Kibice nie ekscytowali się jak emeryci przed wręczeniem recepty. Zdecydowaną większość kibiców stanowili znajomi zawodniczek grających oraz rezerwowe drużyn. Panowało przeświadczenie, że „ i tak nie ma na co popatrzeć”, że „po co Ty tam idziesz?” itp.

Też tak kiedyś myślałem… Zachowywałem się jak mały hater, który na wszystko czego nie rozumiał i nie znał reagował bezpodstawną krytyką. Ale teraz wszystko się zmieniło, mecze stały się zacięte, pełne spektakularnych i przemyślanych zagrań oraz zażartej gry w polu. Czasem możemy spotkać się z atmosferą równie napiętą co koszulka na Pudzianie i emocjami porównywalnymi z ogłoszeniem wyników finału programu X Factor.

Witajcie nazywam się KruK i jestem twórcą subiektywnych relacji z meczów Szczecińskiej Amatorskiej Ligi Piłki Siatkowej.
We wtorek, w kwaterze głównej zespołu Perła-Dent, na hali przy ulicy Modrej nasze protagonistki podejmowały zespół AZS ZUT. Oba zespoły mają większe aspiracje niż tylko miejsce w środkowej części tabeli. A z tego co widziałem, to zarówno gospodynie jak ich antagonistki zdolne są do czynów wielkich i majestatycznych, ale też do rozegrania spotkań tragicznych i bez historii. Zatem przekonajmy się czy widowisko godne było murów Koloseum, czy może tak straszne jak leczenie kanałowe.

Początek pierwszego seta nie był szczęśliwy dla naszych protagonistek. Już od początku zespół ZUTu pokazał, że trzeba się z nim liczyć. Akademiczki pokazały dobrą grę w polu. Dla nich nie było straconych piłek. Ale pole to nie wszystko, zatem rozgrywająca AZSu pozwoliła swoim atakującym na sianie śmierci i zagłady na połowie przeciwniczek. Atakujące ZUTu zachowywały się jakby dosiadały konia imieniem Rozpacz, stając się jeźdźcem apokalipsy imieniem Śmierć. Na szczęście dla Perły-Dent ten stan nie trwał długo i gospodynie odrobiły trochę punktów. Przy stanie 6-11 dla ZUTu i serii punktów dla gospodyń, trener akademiczek postanowił rozmówić się z rozgrywającą. Przyniosło to efekty i dziewczyny z AZSu wróciły do „swojej” gry. Pojedynek znów wyglądał jak na początku seta. Kiedy na tablicy wyników widniał wynik 10-17, można było zobaczyć chyba najdłuższą wymianę w całym secie. Niestety całą wymianę atakiem w pół siatki postanowiła zakończyć Aleksandra Poleszczuk, która do tej pory praktycznie się nie myliła. Nikt nie jest nieomylny, ale w pół siatki atakować? W pół? Pierwszy set to bardzo dobra gra ZUT i to we wszystkich elementach. Niestety dziewczyny miały momenty, nie momenciki ani MOMENTY!!! Tylko takie zwykłe momenty złej gry i przestojów. Wspomniane momenty, spowodowały, że zamiast szybko zakończyć seta gra skończyła się wynikiem 21-25.

Drugi set to dominacja akademiczek, które bez litości wykorzystywały błędy swoich przeciwniczek. Przy stanie 9-16 na twarzach naszych protagonistek można było zobaczyć zniechęcenie. Wyglądały jakby ktoś zesłał je do kamieniołomu z gumowym młotkiem. Tak duża przewaga spowodowała nadmierne rozluźnienie w drużynie AZSu. Dziewczyny z ZUTu zaczęły się mylić, pojawiło się parę nieporozumień pomiędzy rozgrywającą a atakującymi. Stanęły jak studenci w kolejce po sieciówkę na początku miesiąca. Ten nadmierny luz pozwolił Perle na odbudowe morale i mimo 6-cio punktowej straty (14-20) podjęły walkę. Koniec seta bliski, a tu pojawiły się emocje i zwroty akcji godne brazylijskich seriali. Akademiczki wyciągnęły pomocną dłoń, a gospodynie postanowiły to wykorzystać i zmniejszyć różnicę punktową. Czy ją ostatecznie zmniejszyły? Niestety nie, ale tak jak płochliwe kapibary padają łupem drapieżców, tak samo drugi set miał zostać bez trudu upolowany przez łowcze AZSu. Miało być szybko, a okazało się, że trzeba się pomęczyć tak jak myśliwi próbujący upolować bekasa zdobywając miano snajpera.

Trzeci set to kontynuacja rozluźnienia ZUTu i przebudzenie Perły. W tym secie gospodynią szło już znacznie lepiej. Poprawiły grę w polu i blok, który przestał być dziurawy jak polskie drogi po zimie , a także skuteczność ataku. Mimo wyraźnych poprawek w grze gospodyń mecz toczył się punk za punkt albo jakby to powiedział trener Lorenzo Bernardi „…ball by ball…”. Był to set pomyłek po obu stronach, rozluźnienia akademiczek i lepszej postawy gospodyń. Coś się tam działo, ale nic co by zapadło w pamięć.

Po porażce w trzecim secie drużyna AZSu na nowo zaczęła się ruszać. Jakby ktoś wrzucił każdej z nich kawałek lodu za bluzkę. Chociaż na ich twarzach malowało się zmęczenie jakby razem z orkami właśnie wróciły ze szturmu Helmowego Jaru. Nie zapominajmy o naszych protagonistach, które zwietrzyły osłabionego wroga i poczuły, że mogą jeszcze pokazać swoim antagonistką, że to nie koniec. Wyrównana gra toczyła się do stanu 7-6, po tym wyniku akademiczki z sumiennością godną chińskich robotników przymusowych, zaczęły budować przewagę. Kiedy wynik zmienił się na 11-20, Perła straciła wiarę, choć nie powinna, bo AZS miał w planie po raz kolejny podać im rękę. Nie wiem czy kostka lodu za koszulką się rozpuściła, czy dziewczyny z ZUTu uznały, że wygrana jest pewna jak istnienie ZUSu, ale po raz kolejny postanowiły się rozluźnić jakby siedziały w Spa. Przez chwilę zachowywały się jak Żyd na zjeździe członków NSDAP, czyli były nie obecne jak prawda w teoriach smoleńskich. Dzięki temu chwilowemu otępieniu, różnica punktowa zmniejszyła się z 9 na 3 punkty (20-23). Na swoje szczęście zdołały się opamiętać i zakończyć tego seta jak i cały mecz.

Podsumowanie zacznę od Perły. Według mnie, na początku nie mogły wejść w mecz. Kiedy wreszcie im się to jako tako udało to skutki mentalne pozostawiły w ich wierze w wygraną sporą wyrwę tak wielką jak dziura budżetowa. W drużynie gospodyń najlepiej zaprezentowała się Joanna Wojtas. Co się tyczy akademiczek to cała drużyna dobrze się zaprezentowała, ale najbardziej zapadły mi w pamięć atakujące czyli Aleksandra Poleszczuk, Olga Filipiak, Natalia Barczewska oraz Katarzyna Budniak. Ta ostatnia w pierwszym secie była anonimowa, ale w drugim chyba wreszcie się rozgrzała i pokazała na co ją stać. Cały zespół dobrze się zaprezentował i pokazał, że trzeba się z nimi liczyć. Chociaż widać było, że trochę brakuje im kondycji, bo w czwartym secie wyglądały jakby ścigały geparda po sawannie na trasie porównywalnej z maratonem.
Na sam koniec zostawiłem sobie sędziego. Nie wiem może nie miał dnia, ale pisanie smsów w trakcie meczów, przechodzenie w tryb medytacji i przecieranie oczu chyba ze zmęczenia to już lekka przesada. Nie mówię, że był złym sędzią ale zdarzały mu się momenty, że był cienki jak kawa z automatu.

Dzięki i Let`s rock.