Sobota wieczór, głowa rodziny po ciężkim dniu pracy, zalega w fotelu rozkoszując się złocistym płynem, zerkając co chwilę na telewizor i mecz siatkówki.
Ktoś mu jednak w tym odpoczynku bezczelnie przeszkadza...

S - Tato, poczytaj mi bajkę...

O - Chodź synu lepiej mecz obejrzymy...
Widzisz tam na ekranie, jedni to Nasi a drudzy to...
(dziecku nie powiem jak mówię na rywali) a drudzy to nienasi.
W siatkówce, na boisku gra sześciu wysokich panów, jest sędzia który zawsze gwiżdże na niekorzyśc, są kibice, są emocje.
Dodatkowo jeden pan czasem nosi inną koszulką ponieważ...

S - Tak wiem to libero, też wysoki pan ale nie tak wysoki by występowac w drugiej, trzeciej i czwartej strefie. No ale jak z tą bajką będzie?

O - No nie widzisz? Jaką nasi chłopcy tu bajkę grają?

"Za siedmioma górami, za siedmioma lasami przegrali nasi z Estonami.
Graliśmy ładnie, zmotywowani a jednak bęcki były z Brazylami..."

S - Tato a Ty też tak potrafisz grac? Tak się rzucac, tak nad siatką fruwac...

O - Teraz to nie, ale kiedyś to ja byłem dobry że hohoho.

S - Więc czemu Ciebie nie oglądam w tej bajce w telewizorze?

O - Ajjj... Synu za dużo pytań zadajesz, lepiej przynieś mi kolejne piwo.



S - Tato, chciałbym zostac mistrzem świata.

O - Synu, niestety to niemożliwe.

S - Myślałem, że będziesz mnie w tym dopingował.
Rolą ojca nie jest tylko pic piwo ale i wspierac syna w marzeniach.

O - Nie w tym rzecz mój sześciolatku, dopingowac to ja Ciebie będę, tyle że szanse...
Przyczyna tkwi w tym, gdzie się urodziłeś, z kim dorastasz i jak wygląda życie które Ciebie otacza.

S - Urodziłem się tutaj, dorastam wśród pokolenia które jest zdefraudowane przez liczne pseudobajki, a życie które mnie otacza?
No cóż... rozmawiasz ze mną bo podałem Ci już kolejne piwo, a skoro tu jestem to i dialog ma miejsce.
Tato... bajka.

O - Ivan Miljkovic, gwiazda światowego formatu, jeden z najlepszych atakujących świata, stwierdził w jednym z wywiadów,
że nie mamy mentalności zwycięzców. A wiesz co jest najgorsze? Niedośc że ilekroc staje on po drugiej stronie siatki i czyni nam wiele krzywdy,
to jeszcze tym sformułowaniem miał rację.
Coś w tym jest, stac nas na pojedyncze zwycięstwa ze wszystkimi ale nie stac nas na to, by rozegrac kilka takich zwycięskich spotkań podczas jednej imprezy. Brakuje nam swiadomosci tego, ze mozemy, ze potrafimy, że radę damy. Niektórzy twierdzą, że na to wszystko ma wpływ nasza historyczna przeszłośc, gdy już będziesz ciut wyższy, na przedmiocie o nazwie historia, zmęczony życiem pan lub złośliwa starsza pani pokaże Ci, jak to życie nas... (Ten czasownik poznasz na łacinie podwórkowej)
Nie wiem ile w tym jest prawdy, ale często na twarzach Naszych (tych którzy dzielnie stawiają czoła nienaszym), rysuje sie obraz Pana Polaka,
ktory z wolnością i swoimi umiejętnościami jeszcze sie nie oswoił.

S - Przecież mamy jedną z najlepszych lig świata.

O - Przecież amerykańce to nawet ligi nie mają!
Na geografii dowiesz się, że USA to taka wyspa na której życie wygląda inaczej.
Spotkasz amerykańskiego jegomościa na ulicy i spytasz "Jak leci?" Odpowie "fajn"!
Jeśli odpowie negatywnie, tzn. że jest życiowym nieudacznikiem albo Polakiem zwiedzającym United States of America.
A w Polsce...? Jak leci? "A daj spokój, stara bida."
A nie daj Boże odpowiesz, "bardzo dobrze", to wezmą Cię za snoba i chodzącego z głową w chmurach wariata.

S - Tato, mów jaśniej, bo społecznośc SALPS-u pewnie teraz się w głowę puka i zastanawia o co Ci chodzi.

O - Mentalnośc - czyli coś co nie jest u nas w pełni pozytywnie ukształtowane.
Ile to razy komentatorzy na zakończenie spotkania używali zwrotów, "zagraliśmy bardzo dobry mecz i stawialiśmy zacięty opór".
Siatkówka tak jak i inne dyscypliny w których głównym bohaterem jest napompowana kulka, nie jest dyscypliną artystyczną.
Nie stawia się not za to, że ktoś ma białe zabki, modną fryzurę czy zbiera więcej kurzu podczas padu.
To nie miejsce w którym Zbigniew Wodecki, pełen dumy podniesie tabliczkę z numerem 10.

S - Smsów publicznośc też nie wysyła?

O - Ależ wysyła. Ja sam wysyłam ich masę. "Siemka (imię odbiorcy) widziałeś jak nasi znów przerżnęli? A przecież była szansa..."

S - Tato... chyba o kilka łyków wziąłeś za dużo. Sam pamiętam jak długo musiałem czekac, żebyś mnie przewinął,
bo emocjonowałeś się grą Naszych kiedy tam daleko srebro zdobyli.

O - Przejdźmy w takim razie do kolejnej kwestii.
Pamiętasz jak kiedyś byliśmy na sankach?

S - My nigdy nie byliśmy na sankach... mówiłeś, że pójdziemy ale w ostateczności zostałeś w domu, oglądając bajeczkę i pokrzykując co chwilę "aut!, pole!, ślepy!"

O - No ale dobrze, wróciłeś z tych sanek z potężnym guzem.

S - Ale się wtedy rozpędziłem...

O - Tak jak Nasi w Japonii. Grali ładnie a nawet ładniej niż ładnie.
W fazie grupowej nie mieli mocnych rywali dzięki czemu rozpędzali się z każdym kolejnym odcinkiem.
Gdy już nadeszła kolejna faza rozgrywek, Nasi na prędkości, przejechali po nienaszych ruskich, po nienaszych bułgarskich i wpadli na brazylijskie drzewo.

S - Czyli sukces jednak odnieśliśmy.

O - Oczywiście, staliśmy się światową potęgą, Mieliśmy wskoczyc na wyższy schodek i zadomowic się na samym szczycie.
Medal na igrzyskach był już nasz mimo, że w kalendarzu widniała liczba 2006.

S - Przecież przegraliśmy z wypalonymi nienaszymi włoskimi i tego medalu nie było...

O - Można powiedziec, że to po części efekt tego guza którego nabiła nam Japonia. Słynny Giba, powiedział że na tamtym turnieju graliśmy fajnie, fajnie, fajnie. Ale o tym czy naprawdę jesteśmy fajni (klasową drużyną) zdecydują kolejne imprezy i zajęte na nich miejsce.
Niestety zbytnio uwierzyliśmy w siebie. W drużynie powoli wygasał "tim spirit" I ogólnie to świat nas oszukał.

S - Znów nas oszukali?

O - Przecież skoro byliśmy drugą drużyną świata, to jak inne drużyny śmiały w ogóle rozgrywac z nami mecze!?
Jak one śmiały, zabierac nam punkty, sety, mecze.
Zapomnieliśmy o tym co najważniejsze, współ"praca". Wynik nie bierze się z sufitu. Przed meczem trenerzy nie grają w łapki o to kto wygrywa mecz.
Szansa na olimpijski sukces była, gdybyśmy tylko nie spadli z huśtawki. Teraz niestety, musimy na nowo szukac rozpędu, kogoś kto pomoże nam się rozhuśtac. W kadrze powoli następowac będzie wymiana pokoleniowa i miejmy nadzieję, że Nasz trener sprawi, że wszystko co tu napisałem okaże się brednią, bzdurą i w ogóle "bleee".
Że jednak po którymś finale w najbliższych latach, pytając Naszego zawodnika jak się czuję po zwycięskim meczu, odpowie - "fajn".

S - Jestem już zmęczony położę się spac.

O - Jak się czujesz po opowiedzianej przez ojca bajce?

S - "fajn" Mamo.


- - -

W tej powieści fantasy, w rolach głównych wystąpił Ojciec i Syn.
Tekst ma na celu pobudzenie i podrażnienie osób, które mają przeciwne zdanie na temat Polskiej Bajki Siatkarskiej.
Gorąco zachęcam do dyskusji o przeszłości reprezentacji a przede wszystkim jej przyszłości.

Pozdrawiam
Marcin Dworzyński